In een qua doelpuntenproductie en scoreverloop ‘bijzondere’ wedstrijd trokken de heren van De Vennen afgelopen zaterdag uiteindelijk aan het langste eind. Tegenstander DWK werd met een 19-16 nederlaag teruggestuurd naar Barneveld. Dames 1 ervoer zondag het verschil in aanvallende efficiëntie, het bezoek bij De Gouwe leverde een beschamende 18-3 nederlaag op.

Wanneer je het als nummer 11 (De Vennen) opneemt tegen de nummer 6 (DWK) verwacht je een moeizame wedstrijd. Zeker wanneer je dat moet doen met een weliswaar op papier weer eens complete ploeg maar waarbij de ervaren topschutters om gezondheidsredenen slechts beperkt inzetbaar zijn. Geheel tegen de verwachting in kwam De Vennen in de eerste periode via enkele goed uitgespeelde aanvallen echter op een 5-2 voorsprong, een voorsprong die direct in de tweede periode werd uitgebouwd naar 6-2. Wat er vervolgens in die tweede periode gebeurde was, met de achteraf wetenschap dat er gewonnen is, hoogst vermakelijk maar slecht voor de gemoedstoestand van de gemiddelde Vennen-supporter. Een periodestand van 4-9, waardoor halverwege de wedstrijd een 9-11 achterstand ontstond, wordt regelmatiger genoteerd als eindstand van een waterpolowedstrijd dan als periodestand.

In de derde periode herpakte De Vennen zich enigszins en vocht zich via de standen 10-12 en 11-13 terug tot een gelijke 13-13 score bij het ingaan van de slotperiode. Ook in die laatste periode ging het nog 3 minuten gelijk op (15-15) maar daarna had De Vennen zijn verdedigende zaakjes beter op orde. Zelf scoorde het nog 4 maal terwijl de spelers van De Waterkip keeper Rob Haast nog maar 1 keer wisten te passeren zodat met de 19-16 eindstand 3 belangrijke punten bijgeschreven konden worden. Mart Graauwmans was met 4 treffers het meest trefzeker en een goed voorbeeld voor Koen Haast (3x), Dirk Luijten, Thijs in ’t Groen, Geert Huijben, Mark Haast, Remco Jonkers en Lars van Oosterbosch (allen 2x).

Dat dames 1 het op bezoek bij promotiekandidaat Z&PC De Gouwe moeilijk zou krijgen was uiteraard ingecalculeerd maar de wijze waarop de uiteindelijke nederlaag tot stand kwam deed pijn aan de ogen en het hart van de aanwezige toeschouwers. Waar de 3-1 tussenstand na de eerste periode (met een trefzekere boogbal van Ilse Mulder) nog uitzicht bood op een aardige wedstrijd werd dat uitzicht in de 2^e en 3^e periode finaal aan diggelen gespeeld. Soms kinderlijk eenvoudig werd telkens de bal verspeeld en als het al tot een doelpoging kwam waren dat vaak onschuldige schotjes. Wanneer je dan een uiterst geroutineerde tegenstander treft die elkaar regelmatig blindelings wist te vinden dan verklaart dat veel maar niet alles van een stand die via 9-1 en 14-1 oploopt tot 16-1 alvorens Merel van den Heijkant en Judy Goossens nog eens doeltreffend konden uithalen. De 18-3 eindstand maakt in ieder geval duidelijk dat de dames van De Vennen zeker nog niet uitgeleerd zijn.